ONTMOETING IN BAIRRO ALTO

'Dames en heren, we hebben de landing ingezet op het vliegveld van Lissabon'. Ik schrik wakker van de stem van de captain. 'Het weer is zonnig met een temperatuur van 18 graden Celcius'. Twee uur geleden zijn we vanaf Schiphol vertrokken waar het regende en de temperatuur niet boven de 6 graden uit kwam. 'We danken u voor het vliegen met TAP Airlines.'

Het vliegveld is opvallend dicht bij het centrum van Lissabon. In minder dan 20 minuten stappen we uit de taxi voor het Heritage hotel op de Avenida da Liberdade. Het is een klassiek gebouw en de lobby is stijlvol ingericht met fauteuils met hoge rugleuningen. In de hoek zitten vier mensen een geanimeerd gesprek te voeren in het Portugees. 'Bem vindo' zegt de jongen achter de receptie 'Welcome to Lisbon, my name is Tiago!' herhaalt hij in het Engels. 'I have a message for you from a certain Fernando' en hij reikt ons een vergeelde envelop aan die lijkt op de brieven die bij mijn oma in een oude schoenendoos in het dressoir staan.

We openen de envelop en halen er een handgeschreven brief uit. 'Welcome to Lisbon' lees ik hardop 'let's meet for dinner at 8pm in Cervejaria da Trindade in Bairro Alto'. Ik stop de brief terug in de envelop en kijk naar Anouk. 'Acht uur, dan hebben we nog tijd genoeg om de omgeving van het hotel te verkennen'.

In de straatjes rondom en op het plein Praça do Rossio vinden we cafeetjes, restaurantsen theaters. We gaan café Nicola binnen wat al sinds de opening in 1929 een intellectuele broedplaats is, gaan aan een tafeltje bij het raam zitten en bestellen 'dois vinhos' in ons beste Portugees.

Het is half acht wanneer we het café verlaten richting Bairro Alto, waar we onze ontmoeting met Fernando hebben. We nemen een van de trammetjes dat ons over een keienweg de helling opbrengt naar Bairro Alto. Het is ondertussen donker geworden wanneer we bij Cervejaria da Trindade zijn aangekomen.

We worden door een ober ontvangen en naar een tafel achter in het restaurant begeleid. Er speelt een rustige Portugese muziek die de gesprekken van de andere tafels overstemt. 'Wij wachten nog even op onze afspraak' zeg ik tegen de ober die met de menu kaarten aan komt zetten. 'Wij wachten op Fernando' voeg ik toe, alsof de ober iedere klant bij naam zou kennen.

De naam Fernando brengt echter een blik van herkenning op zijn gezicht. 'Ah, jullie wachten op Fernando?' herhaalt hij. De ober tast in de zakken van zijn lange zwarte schort en haalt er een vergeelde envelop uit. 'Hier!' zegt hij, en reikt ons de envelop aan. 'Fernando kan helaas niet komen, maar hij heeft mij gevraagd jullie een aantal

Portugese specialiteiten te serveren'. Met een glimlach van een samenzweerder kijkt hij hoe we de envelop openen. 'O ja' voegt hij toe, 'Fernando betaalt'. Dan draait hij zich om en loopt in de richting van de keuken.

We openen de envelop en ontdekken eenzelfde handgeschreven brief als in het hotel: 'Het spijt me verschrikkelijk, maar door omstandigheden ben ik niet in staat vanavond met jullie te dineren. Geniet van de ‘caldeirade de peixe’ en de befaamde gegrilde ‘bacalhau’. Graag ontmoet ik jullie morgenochtend om 10 uur bij de toren van Belem om een ander geheim van Lissabon met jullie te delen. Groet, Fernando.'