HET GEHEIM VAN BELEM

Het is half tien 'sochtends waneer we in de taxi stappen en wegrijden bij Heritage. We rijden langs het Praça do Comércio en dan draait de taxi rechts af voor het treinstation Cais do Sodré langs. Links van ons stroomt de Taag, een brede rivier die Lissabon verbindt met de Atlantische Oceaan. Langs de rivier zijn de oude pakhuizen omgebouwd tot restaurants en cafés met fantastisch uitzicht op de langsvarende boten. Na enkele minuten rijden we onder de enorme ‘Ponte 25 de Abril’ door. Aan de overkant zien we het plaatsje Almada met zijn de Taag overzienend Christus beeld, die zijn zegen lijkt te geven aan iedereen die langs vaart of rijdt.

Na een kwartier stappen we uit de taxi en lopen richting de toren van Belém. 'Ik ben benieuwd hoe we Fernando gaan herkennen' denk ik hardop. Een smalle loopbrug leidt naar de ingang van de toren die in de afgelopen eeuwen dienst heeft gedaan als verdedigings bouwwerk tegen invasies over de rivier. Ik kijk de mensen aan in de hoop op een blik van herkenning. Aan het einde van de loopbrug staat een man over de rivier te staren, zou dat onze Facebook vriend zijn? Ik loop naar de man, zet mijn vriendelijkste glimlach op en spreek hem aan: 'Fernando?' De man kijkt verbaasd op en kopieert dan mijn glimlach. 'Nao, Rodrigo' zegt hij, terwijl hij op z'n borst wijst. 'Desculpe' verontschuldig ik me en loop richting van de ingang van de toren.

Langzaam beklimmen we de oude toren die opvallend mooi is versierd voor een verdedigings bouwwerk. De wenteltrappen zijn smal en donker, maar komen op elke verdieping uit op een sfeervol, ruim vertrek waar de zon door de openstaande ramen naar binnen valt. Vanaf de bovenste verdieping hebben we een schitterend uitzicht over de rivier en het ‘Padrão dos Descobrimentos’ monument ter ere van het roemrijke scheepvaart verleden van Portugal. Ik betrap mezelf erop dat ik naar beneden tuur om te zien of ik Fernando zie, terwijl ik helemaal niet weet hoe hij er uit ziet. Naast mij staat een man op de muur geleund, die ik er, zonder duidelijke reden, uit vind zien als een local. 'Fernando?' vraag ik twijfelend. 'Não, meu nome e Rui' zegt de man vriendelijk. Ik leg de man uit dat we hier een afspraak hebben met een zekere Fernando die ons het geheim van Belem zou onthullen. Er verschijnt een brede glimlach op z'n gezicht. 'Fernando? Het geheim van Belem?' herhaalt hij. 'Dan moet je daar zijn' en hij wijst in de richting van een groot klooster, dat me nog niet eerder was opgevallen. 'Schuin tegenover het Mosteiro dos Jerónimos vind je de ‘Confeitaria de Belém', het best bewaarde geheim van Lissabon.'

Wanneer we aankomen bij ‘Confeitaria de Belém' blijkt het een sort bakkerij te zijn waar ze een bladerdeegtaartje maken volgens een eeuwenoud recept dat angstvallig geheim wordt gehouden voor de concurentie. Het wordt gegeten met poedersuiker en kaneel in combinatie met een koffie verkeerd. De inrichting van de bakkerij doet vermoeden dat het al even oud is als het recept. De muren zijn versierd met wit blauwe tegeltjes en de tafeltjes zijn van gietijzer met een stenen tafelblad. 'Ik ben erg blij met de ontdekking

van de pastels' zeg ik terwijl ik een derde pastel op mijn bord schuif. 'Alleen... nog steeds geen Fernando'.