HET AMULET

Het is laat in de namiddag wanneer we op een terras in de oude wijk Alfama neerploffen. Na het avontuur in Belém zijn we naar deze oude wijk gegaan waar we gedurende drie uur hebben rond geslenterd door de smalle straatjes waar oude vrouwtjes de was buiten hangen. Ik heb me zelfs afgevraagd of deze vrouwen geen figuranten zijn die zijn ingehuurd door het verkeersbureau van Lissabon. Daarna hebben we een authentiekevlooienmarkt bezocht en als souvenir een amulet gekocht dat, volgens de verkoper in de 17de eeuw drie keer de wereld rond is geweest met een Portugese ontdekkingsreiziger.

Nu zitten we met uitzicht op de andere wijken van Lissabon te genieten van een goed glas Portugese wijn. 'Com licença' hoor ik plots achter me. Het is een oude man die al op het terras zat toen wij aankwamen en op het oude amulet wijst dat ik op de tafel heb gelegd. 'Dat is een bijzonder voorwerp, wat u daar heeft' spreekt de man met hese stem. Op zijn arm staat een scheepsanker getatoeerd wat waarschijnlijk betekent dat deze man een zeeman is geweest. 'Degene die dit amulet bezit, zal veel reizen, bestemmingen ervaren en nieuwe mensen leren kennen' vervolgt de man. 'Dat komt goed uit' antwoord ik met een zeker ongeloof in m'n stem 'ik ben dol op reizen. Alleen mensen ontmoeten lukt niet echt.. we lopen al 2 dagen achter Fernando aan'. Ik vertel de zeeman van het bericht op Facebook, de vergeelde enveloppen in het hotel en het restaurant. Ik vertel hem van de gebeurtenissen in Belém en dat we nu de hoop wel hebben opgegeven dat we Fernando ooit in levende lijve zullen ontmoeten.

De zeeman luistert aandachtig en heeft ondertussen een pijp opgestoken. Nu ik klaar ben met mijn verhaal, haalt hij diep adem. 'Ik weet waar Fernando is' zegt hij met een geheimzinnige glimlach. 'Hij zit daar waar hij elke zondag zit, op het terras van A Brasileira in Bairro Alto'. 'Wanneer jullie nu Tram 28 nemen, weet ik zeker dat jullie hem nog treffen'.

Tien minuten later zitten we in tram 28 en zigzaggen we door de smalle straatjes van Alfama richting Bairro Alto. Piepend en knarsend daalt het tramstel af naar Baixa alvorens weer met de nodige moeite omhoog te klimmen naar Bairro Alto. Boven aangekomen stappen we uit, op zoek naar A Brasileira. Het terras zit vol en we kijken rond of we iemand zien die lijkt op de profielfoto van Fernando op Facebook. Geen van de gezichten op het terras komt me bekend voor en geen van de mensen reageert met een blik van herkenning. Er komt een ober naar buiten. 'O senhor' spreek ik hem aan. 'Wij zijn op zoek naar een zekere Fernado. Die zou bij u op het terras moeten zitten'. De ober kijkt me aan met de glimlach van iemand die net jarig is geworden 'Sim, senhor',zegt hij vrolijk 'Daar zit hij!' en hij wijst met z'n hand in de richting van een bronzen beeld dat in een zittende houding tussen de andere stamgasten zit. 'Maar, maar...' stotter ik en loop naar het beeld. Onderaan het beeld staan woorden gegrafeerd in het brons: 'Fernando Pessoa – schrijver en dichter -1888 - 1935'.'Een groot schrijver' zegt de ober, die achter ons is komen staan. 'Een van zijn bekenste boeken is: 'Lissabon: wat de toerist moet zien'.' “Ja' antwoord ik beduusd 'Ik denk dat we het net uit hebben...'.